veit ég á ekki að hlæja..

sko þannig er mál með vexti... að ég var á kaffi paris í morgun með liðinu úr skólanum eftir brjálæðislega erfitt dönsku próf sem ég á auðvita eftir að ná... en allavega þá kom þar inn kona frekar þibbin en huggulega kona engu að síður og hún kom upp á svona einkvern pall sem er þar og vita menn allt í einu bara dettur konan á einkvern óútskíranlega fáránlegan hátt og ég held exullý að hún hafi meitt sig en auðvita tók það hana bara sirka sekúntubrot að standa upp aftur en auðvita sá allt kaffi húsið þetta og það heirðist fliss af flestum borðum þar á meðal okkar... og sko ég veit maður á ekki að hlæja að óförum annara, karmað og allt það, en það var bara ekki annað hægt og það eina sem froken sjalló gat hugsað var sem betur fer var þetta ekki ég......  því það er ekkert eins vandræðalegt að detta á ópinberum stöðum og þó svo að maður mundi fótbrotna þá mundi maður samt standa upp á sekúntubroti og vona að enginn hefði tekið eftir því... allavega konan skammaðist sín svo geðveikt að hún labbiði að borðinu sem vinkona hennar beið og við heyrðum hana seigja, plís getum við farið ég meika ekki að vera hérna og ég sko skildi hana geðveikt vel...